Onze eerste week zit er op.

Hallo allemaal,

Jullie hebben er iets langer op moeten wachten, maar daar is ie dan; ons eerste weblog van FOHO 2019. En sorry Josette, korte blogs kan ik niet maken.

Zoals de meesten van jullie weten, hebben wij pittige en emotionele weken gehad, voorafgaand aan ons vertrek. Vanwege de ziekenhuisopname, het overlijden en de begrafenis van mijn schoonvader, de opa van onze jongens, zijn we 3 dagen later vertrokken naar Oeganda. Aan de ene kant erg moeilijk omdat het nog zo recent is allemaal en omdat we Andre en schoonma alleen achterlaten, maar aan de andere kant had schoonpa gewild dat we gingen en ook Andre stond achter ons vertrek. Dubbel voelt het wel soms en natuurlijk is ons verdriet er nog steeds. Maar door de compleet andere wereld waarin we nu zitten en door het werk wat we doen, lopen we niet de hele dag te piekeren. Wel denken we dat het echt hard binnenkomt als we terug in Nederland zijn en het realiteit is dat schoonpa/opa er niet meer is en schoonma/oma nog maar alleen is.

Gelukkig hadden we wel een voorspoedige reis en konden we dinsdagmorgen al aan de slag op ons project FOHO. Het is weer een soort van thuiskomen; al die vertrouwde geuren, beelden en mensen. Bij FOHO is er wel het een ander veranderd. De overheid heeft n.l. een nieuw beleid wat verplicht dat alle straatkinderen terug gebracht moeten worden naar hun thuissituatie. Die thuissituatie is echter niet altijd de beste, want anders waren de kinderen niet van huis weggelopen. Een aantal kinderen in de leeftijd van 13 tot 18 heeft er dus voor gekozen om terug de straat op te gaan. De kinderen in de basisschoolleeftijd mogen nog wel bij FOHO verblijven en gaan overdag naar school. Natuurlijk is het een goed streven dat kinderen weer thuis wonen, maar men vergeet een oplossing te vinden voor de problematiek die er is. Zo zijn veel ouders er vandoor of overleden, drinken ze te veel, is er sprake van mishandeling of misbruik of er is geen geld voor school. Vaak draagt de oma (de jjaja) verantwoordelijkheid voor heel veel kleinkinderen als er geen ouders zijn, maar heeft ze niet de mogelijkheid om al die monden te voeden.

Inmiddels hebben we er 4 projectdagen opzitten en zal ik een paar dingen noemen die we gedaan hebben, want ook zonder de straatkinderen overdag op het project, hoeven we ons niet te vervelen. Zo hebben we alweer een hele dag staan schuren en verven, waar we goed in zijn en waarin we veel tijd hebben om met de medewerkers van FOHO te kletsen en lol te hebben.
Tijdens de outreach in de sloppenwijken van Nyendo blijkt dat er helaas niet veel veranderd is. Nog steeds veel armoedige huisjes, overvolle goten, rotzooi op straat, werkloze dronken mannen, prostituees en straatkinderen. Nog steeds een vaak kansloos bestaan. We krijgen dat met z’n allen ook niet zomaar veranderd.
We gaan veel de community in en bezoeken families met ‘disabled children’, kinderen met een handicap dus, waarvan vaak gedacht wordt dat het een ‘curse’, een vloek is. Telkens weer leggen we uit dat bepaalde aandoeningen al ontstaan tijdens de zwangerschap en dat het met een curse niets te maken heeft. Een disabled child is vaak wel een last voor de familie omdat je er, oneerbiedig gezegd, niets aan hebt, maar het wel moet voeden en ervoor moet zorgen. Veel ouders laten zo’n kind dus in de steek. Gelukkig ontmoeten we tot nu toe enkele kinderen waar wel goed voor gezorgd wordt, weliswaar door een jjaja of caregiver. Twinny is een meisje van 5 waarvan de caregiver aangeeft dat ze niet kan praten en verlamd is. Ik constateer een meisje met een waterhoofd wat zo zwaar is, dat ze niet in balans kan blijven en niet rechtop zal kunnen zitten en staan. Doordat ze altijd ligt, staan haar armen in een soort spasme en zijn de voetjes al enigszins vergroeid. Ik neem haar op schoot, praat en zing tegen haar, laat haar ontspannen en masseer haar armen en benen en druk haar voetjes in de goede positie. Het meisje geniet en ik hoop dat de caregivers dit ook met haar zullen doen. De rolstoel die ze nodig zou hebben met de steunen en hoofdband om haar stabiel te houden, zal er w.s. nooit komen, dus dan moeten ze proberen er het beste van te maken en haar de aandacht en zorg geven die ze nodig heeft. Ik heb er wel vertrouwen in, want ze draagt een broek, een shirt en een luier wat voor hier heel bijzonder is.
We ontmoeten de jjaja van Timothee, een jongetje van 5. Door zijn gedrag, hoe wij hem zien en meemaken en door de beschrijving van oma, denken we dat het om autisme gaat. Leuk om te zien dat Noah zich op dit moment helemaal mengt in het gesprek en de medewerkers van FOHO, de oma en de oom van het jongetje uitlegt hoe hij (met zijn Asperger) vroeger altijd alles ervaarde en hoe hij nu omgaat met bepaalde zaken. Het geeft de oma moed en hoop, ik geef nog wat uitleg en adviezen en ik benadruk dat hij wel naar school moet gaan en dat ze moeten proberen te ontdekken wat zijn unieke eigenschap is, datgene waar hij goed in is en waar hij plezier in heeft.
We gaan naar de vissersdorpen die vrij afgelegen liggen en waar de armoede echt enorm is. Ik heb deze dorpen al vaker bezocht, maar ze voelen echt hopeloos en kansloos. Ook voelen we er ons vrij ongemakkelijk. Er zijn wat gezinnen met HIV-besmettingen, die ondersteund worden door FOHO en we bezoeken Nicholas, een jongetje wat lange tijd bij FOHO heeft gewoond, maar wat terug moest naar ‘thuis’. Althans, bezoeken…..hij moet eerst gevonden worden. Omdat vader en moeder hele dagen dronken zijn, verblijft hij bij een stiefmoeder en -vader, maar hij gaat niet naar school en zwerft hele dagen buiten. Gelukkig zoeken veel mensen mee en Nicholas wordt gevonden. Hij vertelt dat hij graag weer naar FOHO komt en daar naar school wil gaan, dus Bwowe, een van de vaste medewerkers van FOHO, gaat dat proberen te regelen. Voor nu laten we Nicholas achter. In het laatste vissersdorp ontmoeten we de vader van Abdul, een jongen van nu 18 of 19 die ik al sinds 2011 ken. Vorig jaar is hij na een lange zoektocht herenigd met zijn vader, maar Abdul woont nog wel in Masaka, de plaats waar hij verblijven. Vader vertelt wel vol trots over zijn zoon. Ook leidt hij ons rond in het dorp, wat echt erg mooi is,
We brengen Farouk, een jongen van 15, terug naar zijn thuissituatie, na een tocht van 45 minuten met de auto over stoffige zandwegen vol kuilen en hobbels. We komen aan op een mooi groot schoon en geveegd erf van jjaja, een oom, een zusje en een tante die doof blijkt te zijn en ons met gebaren van alles probeert te vertellen wat helaas niet lukt. Farouks vader is al overleden en zijn moeder blijkt vertrokken, maar niemand weet waar ze is. De jjaja is erg blij dat Farouk er weer is, want ze werd er depressief van toen hij weg was. Hij blijkt echter vaker weg te lopen en daardoor denkt oma dat hij mentaal ziek is. Ik denk echter dat hij pubert en hoe zou jij als kind zijn als je vader overleden is en je moeder er vandoor is?! Dat doet met elk kind wat, dus ook met een Oegandees kind van die leeftijd. Farouk belooft te blijven en we laten hem achter, met de afspraak dat we via de oom telefonisch in de gaten houden hoe het gaat.
Op de basisschool die bij FOHO hoort, wonen we een debat bij van de scholieren. Bwowe is de voorzitter, Noah is de secretaris, Tobias de rechter en ik de tijdbewaker. Leuk en interessant om mee te maken en te zien hoe ze hier op jonge leeftijd al leren debatteren, al moeten ze volgens Tobias nog wel veel leren. Ik heb het echter nooit op school gehad, dus sta verbaasd om hen. Het is trouwens wel triest om deze school nu te zien. 2 Jaar geleden waren wij er ook, waren alle klassen bezet en hebben we er lesgegeven en heel veel geverfd. De school was betaald en opgericht door een Canadees die voor elk kind een sponsor vanuit Canada had geregeld. Door allerlei omstandigheden en conflicten (ik zal jullie er niet mee vermoeien, maar deze Canadees en de hele situatie zijn in- en intriest en zorgwekkend) is hij er mee gestopt. De school is verpauperd en er zijn nog maar 20 leerlingen. Er wordt immers niets meer betaald. Helaas…
Op mijn verzoek bezoeken we het gezin in Buggya, wat ik al sinds 2011 ken en bezoek en probeer te sponsoren door bijv. het bouwen van een stove en latrineconstructie. Ik heb een zwak voor dit gezin; een alleenstaande moeder met 6 kinderen en inmiddels 3 kleinkinderen waarvan 1 overleden. Ze is blij me weer te zien en we bladeren samen met de kinderen die thuis zijn, het album door wat ik heb meegebracht. Ik heb n.l. zo’n 28 foto’s laten afdrukken van de vorige 4 keren dat ik dit gezin bezocht. Mooie portretten van hen, maar ook een enkele foto van ons. Van Jamal, het kleinkind van 2 wat in 2017 overleden bleek te zijn, heb ik ook 2 foto’s en de moeder is er heel blij mee. Ze geeft ons de laatste informatie over haar kinderen en gelukkig zijn er een paar positieve dingen te noemen. De oudste dochter (van 20?) is getrouwd en heeft inmiddels haar 3e kind, die natuurlijk wel bij de oma verblijft. De zoon van 17 verblijft elders en leert voor constructor (dit is iets in de bouw). Jovia, het meisje van nu 15, wat zo’n lief en intelligent meisje is en wat voorheen altijd voor het gezin moest zorgen, is nu in Kampala. Zij is meegenomen door een dokter om daar te studeren. Ik heb er wel mijn twijfels en achterdocht bij, maar laten we uitgaan van het positieve. Barbra van nu 13, is op school. Een dochter van 10 is ziek thuis van school en de 2 kleintjes zijn ook thuis. Tot nu toe heb ik nooit meegemaakt dat er iemand naar school kon, dus ik ben erg blij dit te horen. We vertellen moeder dat we nog een keer terugkomen, hopelijk als Jovia er ook is en dat we dan kleren en schoolspullen meenemen. Dit gezin is n.l. ontzettend arm en de kleren zijn altijd oud, versleten en kapot. Maar deze moeder wil echt het beste voor haar kinderen en probeert echt goed voor hen te zorgen, met de middelen die ze heeft. We bezoeken Barbra op de school. Ze is nog steeds erg verlegen, maar ze neemt me vol trots bij de hand als we teruglopen naar haar klas. Ze is helaas de enige die geen schooluniform heeft en ook het schoolgeld van haar en haar zusje zijn nog niet betaald, waardoor ze de examens niet mag doen. Heel sneu, dus we zullen bekijken of wij daar iets in kunnen betekenen. Ik zie in haar schriftje dat ze ontzettend netjes kan schrijven, dus overlaad haar met complimenten. We krijgen meteen nog een rondleiding door alle klassen. Deze school ziet er best goed uit, met klassen met weinig leerlingen (20 i.p.v. soms 40 of 50) en interessante posters aan de muur.

Nu genoeg over ons werk op het project. We hebben immers ook nog een leven naast het project. En deze keer speelt zich dat niet af in het vrijwilligershuisje, maar in Villa Katwe. Een bewuste keuze van mij, zeker omdat ik deze keer de verantwoordelijkheid heb over allebei de jongens. En wat is dit een goede keuze zeg. We hebben een appartementje voor onszelf met veel ruimte en zelfs een keukentje. We kunnen nu dus ook zelf koken, wat we regelmatig doen. We hebben elektriciteit, een toilet, een warme douche en wifi. Verder hebben we een veranda waar we elke ochtend een goed en gezond ontbijt krijgen en er is buitenruimte met hangmatten en een kampvuur. Ik heb 4x een maand doorgebracht in het vrijwilligershuisje en dat was best te doen, maar omdat het midden in een wat mindere buurt zat, moesten we vanaf 19.00 uur binnen zijn en was het heel wat primitiever en smeriger dan wat we nu hebben. Bij Villa Katwe hebben we ’s avonds dus ook nog een leven, zitten we regelmatig bij het kampvuur, zitten we veel dichter bij allerlei voorzieningen en ontmoeten we veel leuke mensen. Petra, onze medevrijwilliger van 2 jaar geleden, woont nu al langere tijd in Masaka en haar zien en spreken we regelmatig. Erg leuk en gezellig en het is net alsof we elkaar vorige week nog spraken. En gistermiddag was er nog een leuke verrassing. Ik lag in de hangmat te lezen toen Petra langskwam. We kletsten gezellig, maar ik vertelde haar dat ik naar Masaka town wilde. Zij bleef echter maar treuzelen en zat tijd te rekken. Totdat er een auto het terrein op kwam en Demi en Ilse uitstapten, 2 andere medevrijwilligers van 2017. Nou, je had mijn gezicht moeten zien. Petra wist hier dus van en zij had het geheim gehouden. Demi en Ilse zijn hier een week op vakantie, maar natuurlijk trekken we nu veel met elkaar op. Ook met hen voelt het meteen weer vertrouwd en ’s avonds hadden we dan ook meteen weer heel veel lol met elkaar. Dit zijn echt leuke dingen om mee te maken.

Vanmorgen ben ik naar de kerk geweest, wat weer heel sfeervol was met veel zingen en swingen en toevallig was er het heilig avondmaal, dus heel bijzonder. De jongens waren blijven liggen, want de kerk begint hier om 8 uur. Na de kerk ben ik nog wel een paar uurtjes terug naar bed gegaan, want door al die gezellige avonden bij het kampvuur, krijg ik eigenlijk wat te weinig slaap. Vanmiddag zijn we lekker (decadent) wezen zwemmen. Daarbij hebben we altijd veel bekijks door hoe goed wij kunnen zwemmen en wat wij allemaal kunnen zoals salto’s, duiken en op onze handen op de bodem lopen. En ja, ik doe daar hard aan mee (eigenlijk kan ik het zelfs beter dan de jongens) en heb de Oegandezen wat tips en zwemles kunnen geven toen ze erom vroegen.

Zoals je begrijpt, hebben we het weer prima naar onze zin en Noah en Tobias hebben er nog geen seconde spijt van dat ze weer zijn meegegaan. Wel gaan we vanavond maar weer eens vroeg naar bed, want ’s morgens staat om 7 uur de wekker en worden we om 8.15 uur opgehaald door de boda boda’s om naar het project te gaan. En morgen en overmorgen staan ons bouwklussen te wachten. Bij een jjaja in een dorp zo’n 10 km hier vandaan (w.s. een half uur rijden) gaan we een kitchenconstruction maken; een muur rondom haar ‘keuken’. Nu al zin in!!

Voor iedereen die moet werken, werkse. Voor iedereen die vrij is en/of vakantie heeft, geniet ervan!!

Weeraba (tot ziens), groeten van Jacky, Noah en Tobias vanuit Masaka, Oeganda.